“ไข้หัดแมว” อาการอันตรายที่เจ้าของไม่ควรมองข้าม – รีบสังเกต รีบรักษา

โรคไข้หัดแมว (Feline Panleukopenia Virus, Feline Parvovirus Virus) เป็นโรคติดต่อที่เป็นโรคที่อันตรายถึงแก่ชีวิตของน้องแมว เรียกได้ว่าเป็นโรคที่อันตรายเบอร์ต้นๆของแมว โดยเฉพาะลูกแมวและแมวที่ยังไม่ได้รับวัคซีน

ไวรัสนี้จะโจมตีระบบภูมิคุ้มกัน ลำไส้ และไขกระดูก ทำให้แมวอ่อนแอ และอาจเสียชีวิตได้ภายใน 48–72 ชั่วโมงหากไม่รักษา

6 อาการที่บ่งบอกว่า “ไข้หัดแมว” เข้าขั้นอันตราย

1. ถ่ายเหลวรุนแรง หรือมีเลือดปน

   เกิดจากเยื่อบุลำไส้อักเสบอย่างรุนแรงถ่ายบ่อย จนอ่อนแรงและขาดน้ำ

2. อาเจียนต่อเนื่องหลายครั้ง

   อาเจียนน้ำใสหรือเหลืองจนตัวแห้ง อันตรายมากในลูกแมว

3. เซื่องซึม ไม่ร่าเริงและเบื่ออาหาร

   ไม่ตอบสนองแมวที่เคยเล่นซน กลับนิ่ง ไม่ลุก ไม่สนใจอาหาร

4. มีไข้สูง หรืออุณหภูมิลดต่ำ

   บางตัวเริ่มจากไข้สูง 40°C+ แต่ปลายทางอุณหภูมิกลับลดต่ำลงเสี่ยงต่อภาวะช็อก

5. ภาวะขาดน้ำอย่างรุนแรง

   แมวจะตัวแห้ง หนังยุบ หายใจแรง(สังเกตง่าย: จับหนังที่หลังแล้วยืดแล้วไม่เด้งคืน)

6. เม็ดเลือดขาวต่ำ (pancytopenia)

   ไวรัสทำลายไขกระดูก ทำให้ภูมิคุ้มกันหายไปผลเลือดจะเห็นค่า WBC ต่ำมาก

⚠️ อาการเหล่านี้อันตรายแค่ไหน?

แมวที่เป็นไข้หัดแมว หากมีอาการ 2–3 ข้อขึ้นไปโดยเฉพาะ ถ่ายเหลว + ซึม + อาเจียนจำเป็นต้องพบสัตวแพทย์ทันทีเพราะหลายเคสเสียชีวิตภายใน 1–3 วันโดยไม่ได้รักษา

✅ วิธีป้องกัน "ไข้หัดแมว"

• 🩺 พาแมวฉีดวัคซีน FPV (เริ่มตั้งแต่ 6–8 สัปดาห์)

• 🧼 ฆ่าเชื้อสิ่งแวดล้อมด้วยเดทตอล หรือไฮเตอร์

• 🐈‍⬛ แยกแมวใหม่ก่อนเข้าบ้าน (อย่างน้อย 14 วัน)

• 🍲 ให้โภชนาการที่เหมาะสมเพื่อเสริมภูมิต้านทาน แต่ควรอยู่ในเกณฑ์ที่เหมาะสม (ให้มากไปก็ไม่ดี)

❗ ระวัง! อย่าสับสนกับโรค FIP

• ไข้หัดแมว (FPV) = อาการเฉียบพลัน อาเจียน-ถ่าย-ไข้สูง

• FIP = อาการค่อยเป็นค่อยไป มักมีน้ำในท้อง น้ำในปอด หรือซีดผอมเรื้อรัง

• ทั้ง 2 โรคอันตรายต่างกัน แต่ต้องแยกให้ออก เพื่อรักษาให้ถูกวิธี

ไข้หัดแมวเป็นโรคที่อันตราย แต่การรักษาไม่ใช้ระยะเวลานานเท่าโรค FIP

หากพบว่าน้องแมวเป็นไข้หัดแมว และ FIP พร้อมกัน ให้รักษาไข้หัดแมวให้หายก่อน แล้วค่อยรักษาโรค FIP ต่อ